غزل ای جام بلای من به میخانه آی

گرفته  عطش مرا  با پیمانه  بیا

مگر نه سودا پایان عاقلی است  ؟

برای  رویت  دیوانه  چو  دیوانه  بیا

فدای اشگت ، شمع من،  پروانه می شوم

می سوزیم هر دو در این قمار , مستانه  بیا

مگو یوسف دامن تقوی گرفته ، فروخته !

بخواه گناه بی شمار  ز من و  رندانه  بیا

خیالت چنین آشفته می کند ! خودت چونی؟

مترس  و  برای  ویرانی  این  ویرانه  بیا

صبح به امید گفتگو , شب به امید رویایت

قسم به انتظار صبح  و دیدار , شبانه  بیا

چه  کرده ای  فراموش  نمی شوی  دمی مرا ؟

شود خدای را بگویی ام  : ای جان ! جانانه  بیا

" یوسف "