غزل گریه نماز

هر قطره اش به جانم  غم می زند فراوان 

احساسِ پُر فرازت   شورِ نگاهِ نازت

آن گریه ی  نمازت  آتش زده به این جان 

دانی چه سان به جانی؟ بعد از خدا همانی

برگشته ام جوانی ! دل بُرده ای به قرآن !

آخر چه سان رُبودی؟ مهرت به دل نمودی

بهتر زعشق چه سودی؟  ای آشنای ایمان 

شَهرت مرا غریب است؟ نامش مرا طبیب است

لطفت همی حبیب است از من مشو گُریزان 

عشقت زُلال چو آب است وصلت ولی سراب است 

آشفته و خراب است این شاعرت چو طوفان 

می گفت شاعرِ تو پیش مرگِ حاضرِ تو

دل داده تاجرِ تو  با جان خویش فرا خوان 

" یوسف "