غزل راه بیا راه بیا

با من افتاده به چَه دل به کفت داده بیا

دل زکفم برده نگار اوکه دلش هست بهار

کشته عشقش به هزار  عارفِ دلداده بیا 

شب به شبت گریه کنان بهر فراق مویه کنان

اشگ مرا آب زلال تا که نیفتاده بیا 

دست به دعا بُرده سحر شاعر نابرده ثمر

 چون دلِ تو نیست به شهر  ای چو منِ ساده بیا 

بوسه نشانم ندهی ؟ تاب و توانم ندهی ؟

وعده دوشینه یِ من چشم پر از باده بیا 

چشم گرانی نکنی زخم زبانی نکنی

عاشق دیوانه ی تو گم شده در جاده بیا 

" یوسف "