غزل بی وفا مخوان مرا

پنهان کرده  به جانِ خویش  هزار راز و  درد  این تنها مرد

هم راز من فقط اشگ و این غزلهای بی زبان تکراری اند

آتش فتاده چو اتشفان به درونم ؛ مبین مرا به ظاهر سرد

غیبت مرا دیدی و به عشق دروغین تعبیر کردی

خوشا به حالت که ندانی چرا از تو شده او رد

گمان ندارم که بدانی چگونه دورادور در پی توام

می دانم به گاه خواب دعاگویی , من هم به نماز فرد

حدیث ما چو یوسف و زلیخا تمام گشته لله شکرا

که جنود عقل و عشق بُردند دراین کشاکش نبرد

" یوسف "