معرفت حضرت باریتعالی

حاج آقا قرهی:مولی‌الموالی، امیرالمومنین، اسدالله الغالب، علی‌بن‌ابی‌طالب(علیه السلام) می­فرمایند: آن­ها که در اخلاق کریمانه رشد کرده­ اند و کریم شده­ اند؛ یعنی از رذائل بیرون آمدند وجودشان، از فضائل، پر شد، حالشان این است: «الكريمُ يَرى مَكارِمَ أفعالِهِ دَينا علَيهِ يَقضيهِ» [غرر الحكم : ٢٠٣١]. کریم بزرگوار، نیکوکاری­هایی را که انجام می­دهد، بدهی­ ای می­داند که به گردنش هست و باید قضایش کند. یعنی منّت نمی­گذارد و برعکس مثل آن کسی که می­خواهد طلب مردم را بدهد و به مردم، بدهکار است، آن کار کریمانه خود را مانند یک بدهی به گردن خودش می­داند. «الكريمُ يَرى مَكارِمَ أفعالِهِ» بزرگوار و کریم، کارهای خوب و اخلاقی و هر فعل کریمانه‌ای را که از او سر می­زند، «دَينا علَيهِ يَقضيهِ» مانند بدهی­ ای می‌داند که گردنش هست. چون در او، دیگر لئامت و رذالت نیست، این­طور می­ شود.«اللَّئيمُ يَرى سَوالِفَ إحسانِهِ دَينا لَهُ يَقتَضيهِ» (غرر الحكم : 2032) امّا اگر به رذائل گرفتار بود، وقتی یک کار خوب انجام بدهد، منّت می­گذارد و تازه می­گوید: دیگران به من بدهکارند! لذا انسان لئیم، احسان­هایی را که در گذشته کرده، بدهی به گردن دیگران می­داند و حالا می­گوید: باید بدهی من را پس بدهید. مثل کسی که قرض داده و حالا می­گوید: قرض من را بده. لذا اگر رذائل باشد، مکارم نه تنها جلوه نمی­کند، بلکه بعداً خودش را بد هم نشان می­دهد.✍️سیصد و پنجمین جلسه درس اخلاق(خبرگزاری مهر)@Asemani_bashimبرچسب‌ها: عرفانی بخوانید, ...ادامه مطلب