حاج آقا قرهی:مولیالموالی، امیرالمومنین، اسدالله الغالب، علیبنابیطالب(علیه السلام) میفرمایند: آنها که در اخلاق کریمانه رشد کرده اند و کریم شده اند؛ یعنی از رذائل بیرون آمدند وجودشان، از فضائل، پر شد، حالشان این است: «الكريمُ يَرى مَكارِمَ أفعالِهِ دَينا علَيهِ يَقضيهِ» [غرر الحكم : ٢٠٣١]. کریم بزرگوار، نیکوکاریهایی را که انجام میدهد، بدهی ای میداند که به گردنش هست و باید قضایش کند. یعنی منّت نمیگذارد و برعکس مثل آن کسی که میخواهد طلب مردم را بدهد و به مردم، بدهکار است، آن کار کریمانه خود را مانند یک بدهی به گردن خودش میداند. «الكريمُ يَرى مَكارِمَ أفعالِهِ» بزرگوار و کریم، کارهای خوب و اخلاقی و هر فعل کریمانهای را که از او سر میزند، «دَينا علَيهِ يَقضيهِ» مانند بدهی ای میداند که گردنش هست. چون در او، دیگر لئامت و رذالت نیست، اینطور می شود.«اللَّئيمُ يَرى سَوالِفَ إحسانِهِ دَينا لَهُ يَقتَضيهِ» (غرر الحكم : 2032) امّا اگر به رذائل گرفتار بود، وقتی یک کار خوب انجام بدهد، منّت میگذارد و تازه میگوید: دیگران به من بدهکارند! لذا انسان لئیم، احسانهایی را که در گذشته کرده، بدهی به گردن دیگران میداند و حالا میگوید: باید بدهی من را پس بدهید. مثل کسی که قرض داده و حالا میگوید: قرض من را بده. لذا اگر رذائل باشد، مکارم نه تنها جلوه نمیکند، بلکه بعداً خودش را بد هم نشان میدهد.✍️سیصد و پنجمین جلسه درس اخلاق(خبرگزاری مهر)@Asemani_bashimبرچسبها: عرفانی بخوانید, ...ادامه مطلب