غزل از این مسیر مرو ! که چون من شکسته می شوی!

از این مسیر مرو ! که چون من شکسته می شوی!

به خلوتِ خویش و به هر انجمن شکسته می شوی !

در این طریق مباش ! غبار می شوی ! بی بها 

برای درک فهمیدن و نافهمیدن ، شکسته می شوی!

عجب ! به قدرِ فهمِ هر کسی ، فهمیده می شوی !

نه در عُمق ، که در سطحی دیدن ، شکسته می شوی!

چو پروانه ، به آتش می زنی ، هر چه داری از جان !

به شمعت ! در انجمنِ دشمن ، شکسته می شوی !

چو حُسنِ یوسُف ، به پرهیز نشسته ای ، تا کی ؟

" در این بازار " بی خریدن ، شکسته می شوی !

سرِ جنون مگیر ! این هُنر ، کجا خریدار دارد ؟

به سنگِ غفلت ، در این برزن ، شکسته می شوی

کتاب هر عشقی ، بسته می شود ، بی دیدن

بی آینه اعتماد مکن ! ز دویدن ، خسته می شوی !

اگر به حریم ، رَهت ندادند ، غمی به دل مَده !

درونِ حرم ، بی حاجت از گریستن ، خسته می شوی!

غُربت است ، تا تغافُلِ دوست ، مُشَوِشت می کند

بِبُر طمع ، از بوسه ناگرفتن ، خسته می شوی !

گفت : " که صیدِ ما را ، توانِ رفتنش نیست تا اَبد

بسوز ! تا ابد ، زین بیهوده گفتن ، خسته می شوی !"

" یوسف "