مثتنوی فرصتی خواهم که قربانی کنم

تاج عشق افکنده , سردارت کند

عالم هستی  زعشق آمد پدید

آنکه عشق را دید , خود را هم ندید؟

عشق و تشویشش دائم توام است

رنج و هجر وغصه هایش با هم است

عشق که آمد قبله , ای جان می رود 

قبله ات بر سمت جانان می رود

فرصتی خواهی که قربانی کنی

هر چه داری در رهش فانی کنی

تا یقین دارد که جانت جان اوست

نبض تو در عشق و در چشمان اوست

کی تورا عشقی چنین آتش زده ؟

عشقِ عشقِ او یقین آتش زده

کن یقین این عشق آسمانی است

گرچه چشم تو به شب بارانی است

غصه اش نامی ؟ مگو , گو شور عشق

جان بنه اخلاص بر دستور عشق

ماه تابان گوشه ی رخسار اوست

بخشش خورشید از رفتار اوست

در کنارم با منی , ار چه نه ای 

لحظه لحظه در دلی , گرچه نه ای

دیدی آخر شور تو شیدا نمود ؟

آتشی در جان و دل بر پا نمود؟

آری آری سوختم از سوختنت

من فدایِ  آتشِ افروختنت

قصه ات شیرین غمت شیرین تر است

هجر تو غم , دوریت غمگین تر است

من کجا سودایی ام ؟ سودایِ من

مستِ عشقت گشته ام صهبای من

جام عشقت پی در پی می کشم

گفته اند میخانه ها ,  می , می کشم ؟

من چو تو دیوانه ام , دیوانه جان 

با خیالت زنده ام , پروانه جان

 فرصتم ده با  خیالت سر کنم

تا  غزلهای تو را  از  باور  کنم

حرف جانم در غزلهایت شده

صرف جانم در غزلهایت شده

شمع دیدی ؟ گوییا من آن شمعم

لحظه ای خاموش گاهی در همم

برگ  دیدی ؟ هیچ دارد آن ثُبات  ؟

کی بدو دارد ؟ " نسیمی " التفات

ای نسیم من بزن جان تازه کن

جام جم از عشق پُر آوازه کن

با نگاهی با صدایی , غمزه ای

دستگیر تا نیفتادم میان سبزه ای

خواهم امشب من غزل خوانی کنم 

اهل شهرت را بیابانی کنم 

از تو گویم از تو گویم از راز 

تا بدانند خوانده ای بر من راز

شهر خالی گشته از عاقل ببین

تو بیا لیلی وار محمل نشین

اولش شور افکن و اخر بکُش

زنده کن از خنده و از سر بکش

شهد عشقت تا به کامم اندر است

تیغ مژگانت به جان زیبا تر است

ماه پشت ابر من , سودا کنم 

شب به شب با سایه ات نجوا کنم

دست من تا ساحتت کی می رسد

دست زاهد تا مگر می می رسد

گفتمت دیوانه جان , دیوانه ام ؟

خنده زد دیگر مرو , دیوانه ام 

" یوسف "