غزل آمدم خانه ی جانت که جانان بشوم

دل بکنی , دل ندهی بی سر و سامان بشوم ؟

" فائزه شعبانی" 

*************************************************

آمدم خانه ی جانت , که جانان بشوم 

رفتی  یارا  , به ابد داغِ فراوان بشوم 

دیدی  آن  روز  مرا  شانه کنان ,  خندیدی

تو ندانسته که با خنده چه طوفان بشوم ؟

مانده ام حسرتِ یک عمر کنارِ دلِ تو 

گفته ام آینه را : کاش به پایان بشوم

من  زلیخا بشوم  وصل تو را حیله  کنم

جایِ تو یوسُفِ من , راهی زندان بشوم ؟

یوسفم !  اسمِ تو  این  آتشِ  جان  افزاید

دست کشی بر سرِ من باغ بهاران بشوم 

سوختی ام , باز بسوزان به نگه یا غزلی

حاضرم  یک غزلت را ز تو  قربان  بشوم

لایق شهر تو نیستم که چنین تبعیدم 

کاش زیرِ قدمت قطره ی باران بشوم 

شاهدِ شُهره شهر گشته شهیدت بنگر

کودکان  اسم  تو  آرند  که  نالان بشوم 

نام  شهرت  ببرم  قلب  خروشان گردد

خواهم از سوز غمت تا به بیابان بشوم

من فدای دلِ مجروح تو ای سایه ی مهر

هر سحر  بهر  دعا همدم سبحان بشوم

کاش می شد به شبی قصه ی هجران گشود

خوانی ام  ؟  خارج از این خواب پریشان بشوم ؟

" یوسف "