مثوی شمع و پروانه

پرده ششم  :

یا بمانم پایِ پروانه ی خویش 

نه بمانم دلِ دیوانه ی خویش

گر  بمانم  پَرِ  پروانه  بسوزد

پَرِ پرواز بگیرم ، دلِ دیوانه بسوزم

گر رود من چه کنم با دلِ دیوانه ی خویش

اَر رود تار شود این دل و کاشانه ی خویش

بین رفتن بین ماندن ... چه کنم بار خدایا ؟

بین سوختن بین ساختن... چه کنم بار خدایا ؟

شمع گفت : عاشق آن است که از خود گُذَرد

خویشتن هیچ ندیده به محبوب نِگَرَد

سرد و خاموش شدم ، تا برود

گر چه مدهوش شدم ، تا برود

گر چه رفتم هزار بار مُردَم

جانِ خویش را گرفته بُردم

گفتمش : گوی سعادت ببَرد

شاید عشقی ، به رفاقت بِبَرد

شاید از غصه به خنده برسد

از قفس رَسته ، پرنده برسد

رفتم از پیشش ،که راه بازش کنم

من روم ، تا عشقِ من رازش شود

" یوسف "