غزل فتنهی جان پریشان و پریشان و پریشانم باز

فتنه ی جانِ پریشان نیلوبلاگ نیلوبلاگ و پریشان نیلوبلاگ نیلوبلاگ و پریشان نیلوبلاگ نیلوبلاگم باز

از فرارم دو هزار بار پشیمان پشیمان پشیمانم باز

گنجِ عشقی ز دست داده ام و می سوزم می سوزم

رفتی ای یار چو گریان چو گریان چو گریانم باز

مستِ آن باده ی نادیده ی رویت نشدم؟ وای شدم

مشکن عهد ، بر سر پیمان و پیمان و پیمانم باز

من اسیرم ، تو فراغ ، از غمِ پُر دردی من 

حُبِّ تو گشته چو ایمان چو ایمان چو ایمانم باز

فرصتم بود اگر ، جان به نگه می دادم 

ای همه ! جان به قربان به قربان به قربانم باز

توبه از عشقِ تو نیست ، کارِ منِ سودایی ...

داغِ هجر و پیرِ هجران و هجران و هجرانم باز

مُزدِ من از تو همین آتشِ بیداد و غم است

بلبلِ باغِ غمت بین که نالان و نالان و نالانم و باز

مستِ تو هر شبه از باده تو شوق به جانش دارد

باورت هست که حیران و حیران و حیرانم باز

" یوسف "