غزل ...از پای تا جان آتشم

اَز پای تا جان آتشم  والله اگر دامن کِشم

شمعت به آتش زنده است منَّت هزاران می کشم

کو تشنه تر از من به تو ؟ آشفته تر از من به تو ؟

کو در به در از من به تو ؟ این راه را بی تن کشم 

ای جامِ دستت آرزو من با خیالت گفتگو 

صورت ندیدم رو به رو اشعارِ تو بر ظنّ کشم

خواهی که مستت مست شود؟ از معنویت پست شود؟

رنگ داده و یکدست شود؟  زنجیرِ تو بستن کشم

زنجیر به جانم بسته ای آنگه ز مِهرم رسته ای

دیوانه ام وابسته ای از دام کی رستن کشم ؟

تا بوده ام در عشقِ تو فخرم شده بر عاشقان

آلوده ام در عشق تو ، دست از تو من شُستن کشم؟

ای ناز ! ز تو رفتن کشم؟ طناز! ز تو رفتن کشم ؟

آواز ! ز تو رفتن کشم ؟ ای جانِ ساز رفتن کشم ؟

گر غصه من چیدن کشم یک چند نا دیدن کشم

 گاهی خروشیدن کشم آخر که بوسیدن کشم ؟

تا وصلِ تو اندر خیال آید دمی بوی وصال 

ای جان ، از آن وقت کمال کی سر ز سر دادن کشم ؟

" یوسف "