غزل شفیع شدن به قیامت نگار

روزی بینیش و بغل گیری آن شانه را 

آرام مخواب دلم , که او هم آرام نیست

آشوب است دلت ؟ اشوب است هم , آن پروانه را

به حضور که نیستی , به رویاکه نمی بینمت

بگذار به خیالم ببوسم آن صورت مهربان جانانه را  

کاش آن روز سر به زیر نمی ماندم و خیره می شدم

تا ببینم که آتش زده این زاهد بی ایمان  میخانه را

امید به حشر دارم ببینمش که شفیع شود ز آتشم

کو که به مهربانی شفیع شود خصم جان زمانه را 

" یوسف "