غزل نمی آیی نمی بینی نمی ببنی نم بخوانی

تو  هم  ناگفته های این  دل  زارم  نمی دانی

منم زخمِ دلم  هم عمق زخم توست عزیز دل

برای التیام این زخمها چرا پیشم نمی مانی ؟

وفا کن , پای جان می مانمت چون  عاشقان  , صدّیق

برای این دل عاشق همی اغیار را از خود نمی رانی ؟

بیا شهرم یقینت گردد این عاشق فدا می سازدت جان را

اگر چه نیستی تو اولین عشقم  , گران جانی گران جانی

مرا خواهد  کُشد  این  قصه ات  دل در  گرو  داری  ؟ 

به وقت خوابت گفته اند هر شب تو گریانی توگریانی

مرا آن آب دیده , ده , که غسل عشق سازم از آن جانا

مگر آرام  گیرم  من در  آغوشت  از این گرداب  طوفانی

" یوسف "