مثنوی ساربان عاشق

من ندانم تا رسم شاهراه عشق ؟

این فقط دانم که جانم جان توست

خاکم  و  چشمم بِدان باران توست

گر  بباری  آری  احیا می شوم 

قطره ام با تو چو دریا می شوم

کی  رسانی تا  به  اقیانوس  عشق

از صمیم دل کنم دست بوس عشق

سایه سایه در پی ات آواره ام 

کِی نوازی در نی ات ؟ آواره ام 

سوختی ام , مرحم کجا می زاریََّم ؟

ابرِ  رحمت  کی ؟  کجا  می باریَّم ؟

 خواهمت  یک  بار  دیگر  بینمت

آن چه را آن روز نچیدم , چینمنت

گویمت دل را به یغما برده ای 

مرحبا  ,  ایمان  ما را برده ای

قدر  گل  گو  باغبان  می داندش 

داغ عشق بر ساربان می ماندش

اولین منزل که او دل باخته است

آخرش , دلباخته را نشاخته است

ساربان با اشتران نجوا داست

محرم  رازی نبود , اخفا داشت

ساربان از سوز عشق مویی شده

بشنو  شعرش  آه و اندوهی شده

در کجاوه  ماه  پرده  بسته است

او نداند عاشق آنجا خسته است

کاش یکی گوید: که ای پرده نشین

پرده بالا  زن  ,  همی  عاشق  ببین

ببین چه سان سودا زده این ساربان

 مهر  تو  برده  از  او  آه  و  امان

گر  به دادش نارسی  , او رفته است 

جان تهی کرده از این سو رفته است

ماه ما گفتا : که ما هم عاشقیم 

نبض  ما  را  گر  بگیری  صادقیم 

ما نیز  در  عشق چون او  سوخته ایم

چشم بر قضای حضرت حق دوخته ایم

ما به زندانیم چو او در خانه ای

حق قلم سازد مگر افسانه ای

ورنه  باید  سوخت تا  آخر سوخت

کرد صبوری تا که این دفتر سوخت

" یوسف "