غزل ای غائبِ این برکه ی بی خانه ی هر شب 

ای غائبِ این برکه ی بی خانه ی هر شب ای ساقیِ سرمستِ کریمانه ی هر شب این معرکه از توست !؟ که تب دار شده جانم ؟ دیوانه کُنِ این دلِ ویرانه ی هر شب ؟ چندی است که غائب شده این دل به حضورش تَر دست ترین سارقِ دزدانه ی هر شب بی شمع و گُل و آینه و حافظ و سعدی زانو زده در بهرِ " تو فرزانه ی " هر شب زانو زده ام از تو ! بیابم همه اسرار بی می شده ای ! رونقِ میخانه ی هر شب این دار که بر پا زده ای ! غیرِ منت هست ؟ دیوانه نداری ؟ چو دیوانه ی هر شب ؟ امشب غزلم ، مست تر از معرفت حضرت باریتعالی...